| ๔๕
ปีแห่งพุทธกิจ
|
|
วันเพ็ญกลางเดือน ๖ ที่เราชาวพุทธนิยมนับถือว่าเป็นวันวิสาขบูชานั้น เป็นวันที่พระพุทธเจ้าได้ประสูติ ตรัสรู้ และปรินิพพาน จึงต้องมีการปฏิบัติธรรมกันเป็นกาลพิเศษ ดังนั้น การหวนย้อนนึกระลึกถึงพระพุทธกิจที่พระพุทธเจ้าทรงบำเพ็ญมาตลอดพระชนมชีพของพระองค์ เพื่อมุ่งหมายให้สรรพสัตว์ทั้งมวลหลุดพ้นจากห้วงเหวแห่ง ความทุกข์ในชีวิต จึงเป็นกุศลจิตที่ควรแก่การปฏิบัติไม่น้อย อันจะทำให้เกิดกำลังใจ กำลังความคิด ในการต่อสู้ กับปัญหาชีวิตที่ถาโถมจู่โจมเข้ามาทุกรูปแบบอย่างไม่สะทกสะท้าน ด้วยไม่ยอมให้กิเลสมามีอำนาจครอบงำจิต ใจในการดำเนินชีวิต ส่งเสริมความดีให้เพิ่มพูนขึ้น และลดละตัดตอนความไม่ดีให้ลดน้อยลงๆ จนนำไปสู่ความ หมดจดผ่องใส พระพุทธเจ้าคือผู้ตรัสรู้ธรรมด้วยพระปรีชาญาณของพระองค์เอง โดยไม่มีใครเป็นครูผู้สอน พระองค์เป็น ผู้ให้แสงสว่างแก่โลก เป็นผู้ข้ามพ้นแล้วจากการเวียนว่ายตายเกิด เป็นผู้ประกาศสัจธรรมอันประเสริฐและเป็นผู้ให้กำเนิดพระพุทธศาสนา พระพุทธเจ้าคือคนธรรมดา ที่ถือกำเนิดมาอย่างมนุษย์ทั้งหลาย ในช่วงเวลาหลายพันปีจึงจะมีขึ้นได้ และมีเพียงพระองค์เดียวเท่านั้นเป็นผู้ชนะอย่างประเสริฐแห่ง โลกทั้งหลาย ทรงสอนให้มนุษย์ได้รู้ถึงสัจธรรมอันประเสริฐ ฉุดมนุษย์ให้พ้นจากทุกข์ เมื่อเยาว์วัยพระองค์ได้ทรงรับการขนานนามว่าสิทธัตถกุมาร เป็นพระโอรสของ พระเจ้าสุทโธทนะ และพระนางสิริมหามายา แห่งกรุงกบิลพัสดุ์ แคว้นชมพูทวีป แม้ว่าพระองค์ จะทรงได้รับการเลี้ยงดูและทะนุถนอมให้ทรงพระเกษมสำราญอย่างที่บุคคลผู้เป็นกษัตริย์จะพึงได้รับ โดยประการใดๆ และความหรูหราฟุ่มเฟือยด้วย สรรพสิ่งที่มนุษย์ทุกคนปรารถนาจะได้ รวมทั้งพระราชวังอันสวยงาม และพระชายาผู้สิริโฉม ก็ไม่อาจสามารถทำให้พระองค์ทรงยินดีได้ตลอดไป เพราะในพระทัยของ พระองค์นั้นทรงสลดพระทัยเมื่อพบว่า ทุกคนต้องแก่ ต้องเจ็บไข้ทุกข์ทรมาน และตายไป และหนทางแห่งความ สงบที่จะพาไปสู่ความหลุดพ้นจากความแก่ ความเจ็บ ความตาย น่าจะมีอยู่ ความคิดในการที่จะค้นหาความหลุดพ้นจากความทุกข์ มีความแก่ ความเจ็บ และความตาย เป็นต้น เกิดขึ้นแรงกล้า เพิ่มพูนขึ้นทุกวันๆ จนในที่สุดพระองค์ทรงตัดสินพระทัยหลีกหนีออกจากพระราชวังและพระชายาผู้เป็นที่รัก ในราตรีอันสงบเงียบราตรีหนึ่ง และท่องเที่ยวไปศึกษาวิธีที่จะพ้นจากทุกข์สำนักแล้วสำนักเล่า แต่ไม่มีสำนักของ คณาจารย์ผู้ใดเลยจะทำให้พระองค์เข้าถึงความดับทุกข์ได้ ในที่สุดพระองค์ก็เสด็จจากสำนักคณาจารย์ต่างๆ และทรงบำเพ็ญเพียรด้วยพระองค์เอง ด้วยความเพียรอันยิ่งยวด โดยการทรมานตนให้ลำบากด้วยประการต่างๆ ก็ไม่สามารถตรัสรู้ได้ จึงหันมาบริโภคอาหาร แล้วบำเพ็ญ เพียรทางใจ ก็ได้ตรัสรู้ธรรมอันประเสริฐคือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ และมรรค ในตอนรุ่งอรุณของวันเพ็ญเดือน ๖ ณ ใต้ต้นโพธิ์ หลังจากตรัสรู้แล้ว พระองค์ได้ทรงเผยแผ่พระพุทธศาสนา โดยการแสดงปฐมเทศนาโปรดพระปัญจวัคคีย์ ให้ได้ตรัสรู้ธรรมของพระองค์ และเมื่อมีพระสาวกเพิ่มมากขึ้น พระองค์ทรงส่งพระสาวกเหล่านั้นไปประกาศพระศาสนายังสถานที่ต่างๆของแคว้นชมพูทวีป จนพระพุทธศาสนาตั้งมั่นคงได้ดีแล้ว พระองค์ได้เสด็จดับขันธปรินิพพาน ณ ใต้ต้นรัง แห่งเมืองกุสินาราในปีที่ ๔๕ นับแต่ปีอันได้ตรัสรู้ และในคืนที่จะปรินิพพานนั้น ได้แสดง ธรรมโปรดสุภัททปริพาชก จนได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์ และเป็นพระสาวกองค์สุดท้ายของพระองค์ ธรรมที่พระองค์ทรงสั่งสอนเวไนยสัตว์มีเป็นอันมาก
ในที่นี้จะนำเสนอเท่าที่หน้ากระดาษจะอำนวยให้ ดังนี้ พุทธศาสนากับสังคม
: พุทธศาสนากับสตรี
: พระพุทธเจ้าทรงยกย่องความสามารถของสตรีให้บุรุษเห็นว่า สตรีนั้นมีความสามารถไม่น้อยไปกว่าบุรุษเลย ทรงรับสตรีไว้ในพุทธมณฑล ปฏิเสธข้อกล่าวหาว่าสตรีไม่ สามารถบรรพชาอุปสมบทได้ และไม่สามารถบรรลุธรรม พิเศษได้ นอกจากนั้นยังยกย่องสตรีผู้เป็นภรรยาว่าเป็นเพื่อน
ที่ดีของสามี อันสามีไม่พึงปฏิบัติต่อเธอเสมือนทาส และทรงยกย่องสตรีทุกคนให้อยู่ในฐานะของความเป็นแม่
อันบุรุษพึงให้ความเคารพรักเช่นเดียวกับแม่ของตน พระพุทธศาสนากับหลักความเชื่อ
: พระพุทธศาสนากับหลักพึ่งตนเอง
: มีความในพุทธศาสนาอีกหลายตอนที่สอนว่า
มนุษย์ทั้งหลายไม่ควรวิงวอนต้นไม้ ภูเขา ดวงดาว และสิ่งใดๆ เพราะสิ่งเหล่านั้นจะช่วยอะไรไม่ได้
ตนนั่นแหละเป็นที่พึ่ง ของตน คนอื่นใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้ พระพุทธศาสนากับฤกษ์ยาม
: พระพุทธศาสนากับการล้างบาป
: พระพุทธศาสนากับหลักกรรม
: ในวาเสฏฐสูตร
มีความตอนหนึ่งว่าบุคคลไม่ได้เป็น คนชั่ว ไม่ได้เป็นคนดี เพราะชาติ
หากเป็นเพราะการ กระทำ บุคคลเป็นชาวนา เป็นศิลปิน เป็นพ่อค้า เป็นคนรับใช้
เป็นโจร เป็นทหาร เป็นพระราชา ก็เพราะการกระทำ โลกเป็นไปเพราะกรรม
สัตว์ทั้งหลายผูกพันอยู่กับกรรม เหมือนสลักลิ่มเป็นเครื่องยึดรถที่แล่นไม่ได้ฉันนั้น ยังมีหลักธรรมที่น่าศึกษาสำหรับสังคมอีกมาก
แต่หน้า กระดาษจำกัด จึงขอยุติไว้ด้วยปัจฉิมโอวาทที่ประทานแก่พุทธบริษัทในวาระสุดท้ายแห่งพระชนมชีพ
ปรากฏในมหาปรินิพพานสูตรว่า
วัดท่าไทร |
